Jak rozmawiać ze swoimi dziećmi o SM - Reakcje różnią się w zależności od wieku
- Szczegóły
- Opublikowano: poniedziałek, 25 październik 2010 19:00
- Odsłony: 14734
Spis treści
Reakcje różnią się w zależności od wieku
Ilość informacji oraz idealny sposób ich przekazania zależy od wieku waszego dziecka i związanych z nim. W tym rozdziale przedstawiono niektóre etapy rozwoju, na których dziecko w różny sposób rozumie problem choroby oraz reaguje na zmiany spowodowane chorobą. Pewne reakcje są normalne, na inne powinniśmy zwrócić szczególną uwagę. Jeżeli reakcja dziecka nas niepokoi lub utrzymuje się dłużej niż dwa tygodnie, należy zwrócić się do
lekarza rodzinnego, który będzie umiał pomóc lub powie, gdzie szukać pomocy.
Od urodzenia do 3 roku życia
W tym wieku dzieci nie rozumieją istoty choroby, jaką jest SM, zwłaszcza
gdy nie widać objawów. Są przede wszystkim skupione na tym, co dzieje
się z nimi samymi. Rozłąka z rodzicami jest ich największym zmartwieniem. W tym wieku stan umysłu chorego ojca lub matki ma największy wpływ na dziecko: gdy jedno z rodziców jest przygnębione, dziecko niejako zaraża się tym stanem.
Stres związany z pojawieniem się w rodzinie nowo narodzonego dziecka może wymagać przystosowania się do tej sytuacji wszystkich członków rodziny. Zmęczenie może narastać jako objaw SM, ale również dlatego, że niemowlę wymaga stałej opieki. Pomoc ze strony współmałżonka, rodziny i znajomych może ochroni osobę chorą przed nadmiernym zmęczeniem.
Objawy wymagające uważnej obserwacji: regresja (powrót do pieluszek lub butelki), złość związana z rozłąką, pobudzenie, płaczliwość lub drażliwość.
Od 3 do 6 roku życia
Dzieci w tej grupie wiekowej rozumieją już, co oznacza być chorym. Są nadal w dużym stopniu skupione na sobie i potrafią zrozumieć jednocześnie tylko jeden punkt widzenia: ich własny. Na przykład, mogą sądzić, że SM pojawiło się w rezultacie ich złego zachowania lub dlatego, że jedno z rodziców zjadło coś, co mu zaszkodziło. Wydaje się im, że jeżeli będą zachowywać się w określony sposób, choroba minie.
W tym wieku ważne jest, aby uspokoić dziecko i powiedzieć mu, że SM nie pojawiło się z jego winy. Choroba nie jest karą za to, że dziecko nie słuchało matki lub ojca.
Proste opowiadania z użyciem znanych słów pomogą zapoznać dziecko z SM. Potrafi ono już zrozumieć, co jest właściwe i niewłaściwe, dobre i złe. Choroba może zostać wyjaśniona jako walka pomiędzy dobrymi i złymi komórkami. Jeżeli przyjmujesz leki, to pomagasz dobrym komórkom, które mogą pokonać te złe. Odgrywanie ról i rysowanie to również dobre sposoby na umożliwienie małym dzieciom wyrażenia uczuć.
Objawy wymagające uważnej obserwacji: agresja, poczucie winy, koszmary senne, lęk przed opuszczeniem, różne choroby.
Od 6 do 12 roku życia
Dziecko w wieku 6-12 lat nadal tylko w ograniczony sposób potrafi zrozumieć istotę choroby. Niemniej jednak rozumie ono, że choroba może być wywołana przez kilka przyczyn. Rozumie również, że jednocześnie może wystąpić kilka objawów choroby. Wie, że w celu poprawy stanu zdrowia musicie zachowywać się w określony sposób i zwracać uwagę na to, co mówi lekarz. Jest gotowe, by w większym stopniu współpracować z wami i pomagać. Możecie poprosić dziecko, aby pozbierało swoje ubrania, pomogło w pracach domowych, pozmywało naczynia lub pomogło w przygotowaniu posiłków.
Mielina działa mi na nerwy - książka dla dzieci w wieku 6-12 lat, jest bardzo przydatna i pomoże wam w rozmowie z dzieckiem o chorobie.
Nauczy was jak ocenić stopień zrozumienia problemu przez dziecko i uspokoić je, jeżeli jest to potrzebne. Ćwiczenia przedstawione w książce pomogą wam poznać uczucia dziecka wobec SM i ujawnić zmiany, jakie choroba powoduje w ich życiu.
Objawy wymagające uważnej obserwacji: Agresja, smutek, nadmierny lęk, poczucie dużej odpowiedzialności, poczucie winy, problemy w szkole.
Od 12 roku życia...
Ponieważ nastolatki są w okresie określania własnej tożsamości i stopniowego dystansowania się od rodziców, SM może stwarzać szczególnie trudne sytuacje. Gdy dziecko daje wyraz swojej niezależności, pojawia się poczucie winy, ponieważ dziecko myśli, że jest potrzebne w domu. W rodzinach z osobami chorymi, nastolatki są bardziej odpowiedzialne za stosunki panujące w domu oraz codzienne obowiązki. Taka sytuacja może pogłębiać ich poczucie odpowiedzialności i dojrzałość oraz być źródłem większej samodzielności. Jednocześnie nie sprzyja ich rozwojowi osobistemu, ponieważ dla młodej osoby ważne jest, aby podejmowała się obowiązków poza domem. W niektórych rodzinach nastolatek może przejąć rolę rodzica. Niektórzy młodzi ludzie mogą odczuwać lęk przed rozstaniem, gdy po raz pierwszy działają samodzielnie.
Czy wiecie, że...
niektórzy młodzi ludzie wykazują większą empatię w stosunku do innych i stają się dojrzalsi.
Czy wiecie, że...
u niektórych dzieci rozwija się również większe poczucie niezależności i autonomii niż u innych dzieci w tym samym wieku.
Ponadto, identyfikowanie się z rodzicem, który jest chory lub fizycznie upośledzony, nie jest łatwe do zaakceptowania, zwłaszcza jeżeli pamięta się o tym, jaką wagę nastolatki przywiązują do swojego wyglądu fizycznego. Nastolatek, który musi często zostawać w domu, aby pomagać i wykonywać codzienne czynności domowe, będzie miał mniej czasu dla swoich znajomych, a jest to okres, gdy kontakty z rówieśnikami stają się najważniejsze. Skutkiem może być poczucie inności i izolacja. Ważne jest, aby nastolatki miały możliwość kontaktu ze znajomymi i zaangażowania się w zajęcia, które dają im satysfakcję, pomagają uniknąć alienacji i pozwalają odreagować negatywne emocje związane z sytuacją rodzinną. Nastolatek musi aktywnie uczestniczyć w procesie organizacji nowego życia rodziny, aby mógł przystosować się do nowych sytuacji, które go czekają. W przeciwieństwie do młodszych dzieci nastolatkom należy dokładnie wyjaśnić, co się dzieje oraz dlaczego ich pomoc jest tak ważna.
Czy wiecie, że...
pomimo wzlotów i upadków towarzyszących wiekowi dojrzewania, większość młodych dorosłych, którzy dorastali z rodzicem chorym na SM, ma dobre wspomnienia z dzieciństwa i darzy chorego rodzica szacunkiem.
Zachęcajmy nasze nastoletnie dzieci, aby żyły również własnym życiem. Udział w zajęciach sportowych i towarzyskich lub praca na część etatu mogą pomóc w zaspokojeniu ich potrzeby niezależności.
Objawy wymagające uważnej obserwacji: obawy o przyszłość, brak motywacji, kłopoty w szkole, problemy z zachowaniem.
Podsumowanie
W przypadku SM nie wystarczy przeprowadzenie jednej rozmowy. Z natury SM wynika jej nieprzewidywalność, prowadząca do ciągłych zmian w życiu rodziny chorego. Kolejne epizody, zaostrzenia i okresy remisji wpływają na życie waszych dzieci tak samo, jak utrata przez was pracy i dochodów, przeprowadzka do mieszkania, które jest lepiej przystosowane, lub rozstanie rodziców.Dzieci potrzebują w takich momentach wsparcia i poczucia, że ich podstawowe potrzeby - miłości, jedzenia i mieszkania - będą zaspokojone, bez względu na to, jak będzie przebiegać choroba.
Czasami będziecie doświadczać silnych emocji, takich jak strach, złość czy smutek, które zechcecie ukryć przed swoimi dziećmi. Musicie jednak wiedzieć, że dzieci i tak to zauważą. One również mogą chcieć ukryć swoje uczucia, aby was nie martwić. Jeżeli odnosicie wrażenie, że odczuwane przez was emocje źle wpływają na wasze stosunki, poświęćcie trochę czasu, aby o tym porozmawiać. Powiedzenie dziecku, co was martwi, może mu pomóc. Zrozumie, że nie złościcie się na nie, i będzie miało okazję, aby wyrazić własne uczucia. Wielu rodziców uważa, że SM zbliżyło ich do własnych dzieci.
Utrzymywanie porozumienia
Przypomnijcie dziecku, że nie jest winne waszej chorobie. Nie bójcie się powiedzieć Nie wiem. Nikt, nawet wasze dzieci, nie oczekują, że będziecie znali odpowiedzi na wszystkie pytania.
Nie bójcie się zadawać pytań waszym dzieciom. Zapytane, co myślą lub czują, nie będą się bały, natomiast mogły opowiedzieć, czego doświadczają w tej sytuacji. Nauczcie się ufać sobie samym jako rodzicom i ufać waszym dzieciom.
Większość rodziców ma umiejętności potrzebne, aby pomóc swoim dzieciom przystosować się do życia z osobą chorą na SM.